به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از وب‌سایت نیواطلس، معروف است که کشش گرانشی سیاه‌چاله‌ها آنقدر قوی است که حتی خود نور هم نمی‌تواند از آن فرار کند. این باعث می‌شود که ایده فلاش‌های نور از سیاه‌چاله‌ها عجیب به نظر برسد، اما این مهم به طور منظم اتفاق می‌افتد.
نکته اینجاست که اینها از درون خود سیاهچاله نمی‌آیند، بلکه از قرص برافزایش آن می‌آیند؛ حلقه داغ و درخشانی از مواد که به دور جسم می‌چرخد و به درون آن می‌افتد.
در بیشتر مواقع، فلاش‌های نور در اثر ریزش گرد و غبار و گاز ایجاد می‌شود که گرم شدن مواد و درخشندگی آن را در پی دارد، اما مواقع دیگر، شعله‌های آتش در حال تیراندازی از سیاهچاله دیده می‌شوند و توضیح این موارد دشوارتر بوده است. مدت‌ها گمان می‌رفت که آنها با میدان‌های مغناطیسی شدید اطراف این اجسام ارتباط داشته باشند.
بنابراین برای مطالعه جدید، اخترشناسان با انجام دقیق‌ترین شبیه‌سازی، سیاه‌چاله‌هایی که تاکنون چنین چیزی را اجرا کرده‌اند را مورد بررسی قرار دادند. این پروژه میلیون‌ها ساعت محاسباتی را بر روی سه ابرکامپیوتر با نام‌های Longhorn، Popeye و Summit که دومین ابررایانه قدرتمند جهان محسوب می‌شود، پشت سر گذاشت.
نتیجه نهایی شبیه‌سازی یک سیاهچاله با وضوح بیش از ۱۰۰۰ برابر بیشتر از تلاش‌های قبلی بود که با آن تصویر کامل‌تری از آنچه در هنگام شعله‌ور شدن یک سیاهچاله روی می‌دهد به دست آمد.
این شبیه‌سازی نشان داد که با جریان یافتن مواد به درون سیاهچاله، این جریان خطوط میدان مغناطیسی را با خود می‌کشاند. این خطوط میدان در نزدیکی افق رویداد، شروع به انباشته شدن می‌کنند تا زمانی که به مرحله جلوگیری از سقوط مواد می‌رسند. فشار موادی که سعی در افتادن دارد، خطوط میدان مغناطیسی را فشرده و مسطح می‌کند تا زمانی که خطوطی را تشکیل دهند که به سمت سیاهی یا دور از آن می‌روند.
در این هنگام خطوط میدانی که در جهت مخالف یکدیگر قرار دارند، می‌توانند پیوندهای موجود خود را قطع کنند و به جای آن به یکدیگر متصل شوند. این موضوع، انرژی را به پلاسمای داغ اطراف خود منتقل می‌کند و برخی از ذرات را به داخل سیاهچاله و برخی از آنها را به فضا می‌برد. دومی به صورت شراره قابل مشاهده است.
بارت ریپردا، نویسنده ارشد این مطالعه می‌گوید: «بدون وضوح بالای شبیه‌سازی‌های ما، نمی‌توانید زیرپویایی و زیرساخت‌ها را ثبت کنید. در مدل‌های با وضوح پایین، اتصال مجدد اتفاق نمی‌افتد، بنابراین مکانیسمی وجود ندارد که بتواند ذرات را تسریع کند.»
اما ماده‌ای که توسط این اتصال مجدد مغناطیسی به بیرون پرتاب می‌شود ممکن است برای مدت طولانی از سیاهچاله دور نشود. تیم تحقیق می‌گوید که حباب داغ پلاسما می‌تواند در مدار اطراف آن قرار بگیرد و نمونه‌هایی در اطراف سیاهچاله عظیم در مرکز کهکشان راه شیری دیده می‌شود.
بیشتر بخوانید:
شبیه‌سازی همچنین نشان داد که این شراره‌ها می‌توانند چرخه‌ای باشند. انرژی میدان مغناطیسی پس از مدتی کاهش می‌یابد، قبل از اینکه در نهایت دوباره تنظیم شود و یک بار دیگر فرآیند شروع شود. این چرخه رویدادهای شعله‌ور در مقیاس‌های مختلف برای سیاه‌چاله‌های مختلف از روز تا سال اتفاق می‌افتد که با مشاهدات نیز سازگار است.
محققان می‌گویند که مشاهدات آینده توسط تلسکوپ فضایی جیمز وب که به تازگی به فضا پرتاب شده است، می‌تواند تأیید کند که آیا آنچه در شبیه‌سازی اتفاق می‌افتد همان چیزی است که در دنیای واقعی رخ می‌دهد یا خیر.
نظر شما